...บทเพลงสุดท้าย...
เฝ้ามองหมู่ดาว จนลาลับไป
ดั่งนักแสดงที่อยู่ลำพัง
ผู้ไม่เคยรับรู้บทบาทที่ตนแสดง
ผู้ไม่เคยรู้ตอนจบของเรื่องราว
ดั่งท้องฟ้าสะท้อนจิตใจข้า
ทุกสรรพ์สีเริ่มปรากฏ
เมื่อรุ่งอรุณมาถึง
ข้าจะอ่านบทละครวรรคสุดท้าย
สายฝนโปรยโอบกอดข้าไว้ ค่ำคืนนำทางสู่วันใหม่
แต่หัวใจข้าก็ยังคงเปียกปอน
ในฝนที่ไม่ขาดสาย ข้ายังคงเดิน
ราวกับกวีที่เจ็บปวดร้าวราน
พยายามค้นหาคำตอบ
พยายามซ่อนรอยน้ำตา
แต่มันก็เป็นเช่นวงกลม
คือไม่มีวันจบสิ้น
เมื่อใดที่ฝนหยุดตก ข้าจะพลิกหน้ากระดาษ
หน้าที่ละครบทแรกเริ่มต้น...
มีแต่ความเจ็บปวดที่ทิ่มแทง
เหตุใดข้ายังคงเฝ้าถาม
ถามในสิ่งที่ข้ารู้คำตอบดีอยู่แล้ว?
ผิดหรือที่ข้าเสียใจ
ผิดหรือที่ข้าเจ็บปวด
ผิดหรือที่ข้าจมอยู่กลางสายฝน
ผิดหรือที่ข้าหวังให้คืนนี้ไม่จบลง
ผิดหรือที่ข้าร้องไห้
แต่ข้ารู้...ว่ามันไม่ผิดที่จะร้องบทเพลงสุดท้าย
เพราะความเป็นนิรันด์ได้จางหายไปแล้ว
หากเพียงข้าตื่นขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
ข้าจะเฝ้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน
ความทรงจำของเราที่จางหายทีละน้อย
มีแต่ความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงข้า เหตุใดข้าจึงยังคงเฝ้าถาม
ถามในสิ่งที่ข้ารู้คำตอบดีอยู่แล้ว
ข้าเห็นความโกรธ
ข้าเห็นความเศร้า
แต่ก็กลับมีความเฉยชา ปิดไว้
เมื่อรุ่งอรุณมาถึง
ข้าจะลงเล่นในบทถัดไป
นับแต่สวมกอดฝนที่ไม่ขาดสาย ราตรีจะนำทางสู่รุ่งอรุณ
แต่ถึงกระนั้น ใจข้ายังคงเปียกปอน
มีแต่ความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงข้า เหตุใดข้าจึงยังคงเฝ้าถาม
ถามในสิ่งที่ข้ารู้คำตอบดี...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น