แค่เสี้ยววินาที....อาจสายเกินไป....

"ความทรงจำเก่าๆ มักจะหลงเหลืออยู่ในลิ้นชักเสมอ"


เมื่อเปิดลิ้นชักที่ถูกปิดตายมานับปี

ฉันเจอบางสิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยทำให้ยิ้มอย่างเป็นสุข

แต่ในวันนี้กลับทำให้เสียน้ำตาอย่างหนัก......


รูปถ่ายสีซีดๆใบหนึ่งนอนหลับอุตุอยู่ตรงมุมเล็กๆในลิ้นชักนั้น ......


ว่ากันว่า...ภาพหนึ่งภาพแทนคำพูดได้นับพันคำ

ฉันแตะมันอย่างแผ่วเบา รูปถ่ายเริ่มสะลึมสะลือเมื่อถูกปลุก

และทันทีที่ตื่น มันก็ปลดปล่อยเรื่องราวในอดีตที่ซ่อนอยู่ข้างในออกมา

น้ำตาของฉันไหลรินขณะที่ภาพสโลโมชั่นเหล่านั้นผุดขึ้นมาเรื่อยๆ .....


ใครคนหนึ่งเคยแอบส่งข้อความต่าง ๆ มากมายมาเป็นกำลังใจฉัน

ใครคนหนึ่งเคยปลอบฉันด้วยการหัวเราะดัง ๆ

ใครคนหนึ่งเคยสอนให้มีความอดทน

ใครคนหนึ่งเคยปรารถนาจะทำหลาย ๆ สิ่ง เป็นชดเชยเวลาที่หายไป

ใครคนหนึ่งอยากจะฟังเพลงที่ฉันชอบ copy ใส่แผ่น

"คะ...ฉันคิดถึงเหลือเกิน" .....



บทเรียนที่แลกด้วยลมหายใจและและความผูกพันครั้งนี้สอนให้ฉันรู้ว่า

"ความตาย" อยู่ใกล้แค่สุดปลายมือ

นับแต่วันที่หนึ่งชีวิตหายไป ฉันเริ่มกลัวการผัดวันประกันพรุ่ง

กลัวแม้กระทั่งการเดินหันหลังให้ใคร

ฉันกลัวว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้เห็นรอยยิ้มของกันและกัน

"แค่เสี้ยววินาทีก็อาจจะสายเกินไป" .....




ฉันรู้ว่าใครจะปลอบอย่างไรหากรู้ว่าฉันกำลังร้องไห้

" ถ้าร้องไห้หนึ่งครั้งจะทำให้นางฟ้าตายไปหนึ่งองค์นะ"

มองขึ้นไปบนฟ้าน้ำตาฉันแห้งไปได้เสมอ


..ฉันรู้น่า..


เธอกลัวว่าบนสวรรค์ที่เธออยู่ จะไม่มีนางฟ้าสวยๆเหลือใช่ไหมล่ะ ^^ ......



เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ เมื่อเสียงเพลงดึงฉันออกมาจากห้วงความคิด

" เมื่อย้อนเวลากลับไปไม่ได้ ฉันจะทำให้คนอื่น ๆ ที่ยังคงอยู่ ให้มีความสุข" ......



รูปถ่ายใบนั้นกำลังนอนหลับอย่างอบอุ่นอยู่ในลิ้นชักเช่นเดิม

ฉันพิมพ์บทความเหล่านี้ด้วยความเจ็บปวดที่เข้มแข็ง

เพียงแค่อยากบอกคุณว่า



"ดูแลคนที่คุณรักในวันที่ยังหายใจ

ดีกว่าวางดอกไม้นับพันหน้าหลุมศพ"



อย่าคิดว่าเป็นเรื่องน่าอายที่จะกอดพ่อและแม่

อย่าใช้ความเป็นผู้ใหญ่อ้างว่าไม่มีเวลาดูแลท่าน

อย่ามัวแต่ปลอบตัวเองว่า พรุ่งนี้ค่อยบอกรักใครคนนั้นก็ยังทัน

อย่าให้ความห่างเหินทำลายความผูกพันที่เคยมี

อย่ารอให้ถึงวินาทีสุดท้าย

อย่ารอให้ความตายบังคับให้ทำ

เพราะแค่เสี้ยววินาที...ก็อาจจะสายเกินไป



ความรักไม่ได้จากไปก่อนวัยอันควร

เพราะความรักอยู่กับเราตลอดเวลา

แม้ชีวิตจะเดินทางล่วงหน้าไปก่อนแล้วก็ตาม