...ทุกคนหวัง...
...ตั้งความหวังไว้...
...นานวัน ความหวังก็มีเพิ่ม...
...ถึงคราวที่ขาตั้งมันรับความหวังไม่ไหว...จนหักลง
...ความหวังพังทลายลงมา...หล่นโครมๆๆจากขาตั้ง
หากทั้งหมดที่หล่นโครมๆลงมานั้นเป็นความหวังของคุณ
ณ ตอนนั้น คุณกำลังมองมันด้วยความรู้สึกแย่ใช่ไหม...
หากคุณมีน้ำตา...ปาดมันออกเพื่อรับรู้ว่า ความหวังของคุณยังคงอยู่
อย่าพูดความคุณหมดสิ้นซึ่งความหวัง...
...เพราะทุกความหวังที่พังลงจากขาตั้งนั้น...ยังคงกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ต่อหน้าคุณ
ยกขาตั้งขึ้นมาซ่อม หรือหากมันอ่อนแอนัก ก็เปลี่ยนขาตั้งใหม่
(ตั้งความหวังไว้ที่ใจใช่ไหม ถ้าใจมันพังก็ซ่อมใจ ถ้าใจมันอ่อนแอ...ก็แค่เปลี่ยนใจ)
เก็บความหวังทั้งหมดขึ้นมา แล้ววางเรียงกันใหม่บนขาตั้ง
หากมันมากไป...เก็บส่วนหนึ่งไว้ก่อน...
เพราะหากคุณตั้งความหวังไว้มากไป...ผลสุดท้าย...ก็ "โครมๆ" อีกอยู่ดี
เมื่อความหวังอันหนึ่งอันใด เริ่มแปรสภาพเป็น "ความจริง"
...เมื่อนั้น คุณจึงนำความหวังส่วนที่เหลือมาวางแทนที่
เรื่องมันก็มีเท่านี้...
ไม่รู้ว่าจะมีใครทนอ่านถึงบรรทัดนี้ 
แต่หากคุณเผลออ่านมาถึงแล้วล่ะก็ ก่อนปิดเอนทรี่นี้ไป
...สำรวจขาตั้งความหวังของคุณหน่อยดีไหม...
อยากให้มันพังลงเหมือนของฉันเลย ^ ^
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น